23 maja

Miłość jest przede wszystkim dawaniem, kiedy staje się wzajemna jest też przyjmowaniem. Stąd tak wielka troska (przykazanie), o to by była ona wzajemną miłością, czyli nieustannym dawaniem i przyjmowaniem. To jest pełnia, która sprawia, że rodzi się i umacnia głęboka relacja przyjaźni, w której można przekazać wszystko, co się otrzymało niczego nie tracąc. Odkrycie takiej przyjaźni, staje się dawaniem, a dokładniej oddawaniem życia, nie tylko w tym sensie zewnętrznym (poświęcenia, daru), ale przede wszystkim jako rezygnacji z tego, co popularnie nazywa się „moim życiem”, odtąd przestaje ono być moje, a staje się nasze, a jeszcze bardziej staje się udziałem w „życiu wspólnym”. Takie współ-życie z biegiem czasu obejmuje wszystkie obszary i poziomy i może się coraz bardziej rozszerzać, poza znane dotąd granice. Nie ma ono też wiele wspólnego z tradycyjnymi podziałami społecznymi, męskim czy żeńskim uwarunkowaniem, rolą i pozycją. Jest to droga uniwersalna, dla wszystkich, jest przejściem od mentalności sługi (jestem całkowicie na łasce ograniczeń zewnętrznych, „nie wiem, co czyni pan”) do mentalności, a dokładniej do postawy przyjaźni, kiedy nie ma już mojego małego, nieustannie zagrożonego życia, ale jest udział w Życiu, które daje mi wszystko, a ja bez lęku oddaję wszystko, by jeszcze więcej otrzymać.