26 września

Jezus zawołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. Mówił do nich: „Nie bierzcie nic na drogę …”
(czytaj Łukasz 9,1-6)

Królestwo Boże głosi się sobą, tym kim się jest. Skuteczność głoszenia całkowicie zależy od darów duchowych i władzy udzielonej przez Posyłającego. Rzeczy zewnętrzne, materialne są nieistotne. Łaska i dary, które uzdalniają do wykonania zadania stają się zachętą do pójścia w głąb, do odkrycia Królestwa w sobie, do stawania się „człowiekiem Królestwa”, przestrzenią w której Królestwo jest obecne i widoczne. Taka przemiana sprawia, że głoszący coraz mniej potrzebuje nie tylko środków zewnętrznych (materialnych), ale i słów, sama jego obecność jest uzdrawiającą obecnością, a to co pochodzi od złego ducha musi ustąpić.