kryterium przynależności i kryterium wiary

Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze wschodu i zachodu, i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim.
(z Ewangelii dnia, czytaj całość – Mateusz 8,1-4)

Kryterium przynależności do określonej grupy religijnej, która rości sobie prawo bycia jedyną słuszną drogą do Boga jest jak się wydaje bardzo starą koncepcją, którą żyli również współcześni Jezusa. Dla Niego jednak istota leży zupełnie gdzie indziej, kryterium wiary, a zatem wewnętrznej postawy konkretnego człowieka jest o wiele ważniejsze niż przynależność do jakiejś religii, narodu, czy spełnianie jakiejś funkcji w danej społeczności. Można być setnikiem (rzymskim żołnierzem) i mieć wiarę na miarę Królestwa Niebieskiego, a z drugiej strony można być „synem królestwa” poprzez przynależność do religii, która objawia i ma za zadanie prowadzić do Królestwa i jednocześnie być całkowicie poza zasięgiem Świadomości, która do królestwa prowadzi i je urzeczywistnia już teraz. Pojawia się obraz uniwersalnej przynależności do rzeczywistości, którą Jezus nazywa Królestwem, gdzie jest miejsce dla każdego, a co ważne nikt z zewnątrz (urząd, kapłan, zwierzchnik) nie mają prawa o niczym decydować, bo do Królestwa należy się poprzez postawę wiary i zaufania.