Otępiały umysł

Oni tym bardziej byli zdumieni w duszy, że nie zrozumieli sprawy z chlebami, gdyż umysł ich był otępiały. 
(z Ewangelii dnia, czytaj całość – Marek 6,45-52)

Otępiały umysł jest ciekawym wyrażeniem oddającym bezsilność poznania tajemnic Bożych przy pomocy nieadekwatnych narzędzi i sposobów. Umysł otwarty, uważny rozpoznaje nie tylko swoje własne ograniczenia, ale i w poznaniu rzeczywistości też nie posługuje się swoją własną siłą, ale wrażliwością na działanie łaski. Taka łaska poznania przychodzi najłatwiej, kiedy umysł już zrezygnuje z własnej często egoistycznej drogi poznania przy pomocy wysiłków, zdolności, nagromadzonej wiedzy czy doświadczenia. W kluczowych sprawach, które dla umysłu jawią się jako nowe, potrzeba otwartości i pokory, a nie wysiłku. Potrzeba przejrzenia, przyjęcia, zaufania i rezygnacji z ambicji wytłumaczenia wszystkiego i zrozumienia na poziomie, który pozwala czuć się lepszym, bo rozumiejącym i znającym. Dopuszczonym do tajemnic, które dla innych są zamknięte. Umysł napełniony laską poznania nikogo nie poucza, nie wynosi się nad innych, poza tym nie ma gotowych odpowiedzi na wszystkie pytania, ale odpowiedź przychodzi właśnie wtedy, kiedy pojawia się pytanie, a jej trafność jest zaskakująca i dla pytającego i dla odpowiadającego.